Myopia

Met een pincet trekt Vladimir voorzichtig de vergeelde bladzijde om van het boek voor hem. Aandachtig staart hij naar de ronde bal met roodgekleurde aderen. De schets is door de jaren heen vervaagd, maar hij heeft gevonden wat hij zocht. 

‘Ahum’. 

Een kleine kale man komt de zaal binnen. 

‘Ik kom uw lunch brengen’, zegt de man gericht naar de muur terwijl Vladimir recht voor hem zit aan de lange marmeren tafel.

Vladimir heeft het altijd iets magisch gevonden om te spelen met het bereik van de mensen om hem heen. Zijn nanny, de bediendes. Zijn favoriete spel was verstoppertje. Niet ergens in of achter, maar gewoon in het zicht. Het begon nadat zijn oma hem vertelde over de grote nucleaire aanval in 2023, inmiddels 100 jaar geleden. Vladimir kon geen genoeg krijgen van het verhaal over het selecte gezelschap wat de aanval had overleefd. Na maanden in een bunker te hebben gezeten durfden ze het eindelijk aan de deuren te openen en te aanschouwen hoe de wereld zich had laten pijnigen. De paar mensen waarvan hun ogen niet waren aangetast door de giftige gassen waren de voorouders van Vladimir. Zien werd de nieuwe valuta. Een kleine eeuw later werd Vladimir geboren in luxe. In een paleis met een omheining van zes meter hoog. Eenzaam, maar content in een wereld waar depressie de hoogste vorm van geluk lijkt te zijn. De nieuwe elite.

Met zijn gouden ring tikt Vladimir drie keer op het marmeren blad. Een manier voor zijn bediende om de juiste richting te vinden. De man knikt, verandert van koers en loopt voorzichtig naar de tafel. Vladimir kijkt gebiologeerd naar zijn ogen. Twee kleine meren van kolkend zilver lijken achter zijn kassen te stromen. Fascinerend. Het boek ligt nog opengeslagen terwijl de bediende de lunch klaarzet, geheel op de tast. Gezegend zijn zij die geloven zonder te kunnen zien. Vladimir laat zijn blik vallen op de schets van de doorzichtige ovaal. ‘Lens’ staat er naast de tekening. De mythe die van generatie op generatie is doorgegeven en nu bekend staat als ‘Slice’. De bediende laat zijn blik rusten op het open boek. De oplossing voor niet alleen zijn blindheid, maar voor het gebrek aan zien voor de hele mensheid. Voorzover Vladimir weet. Zijn dunne lippen vormen een mager lachje. 

Vladimir’s kwaadaardige trekjes doen veel mensen denken aan degene die honderd jaar geleden dit paleis heeft behuisd. De man die de nucleaire oorlog verklaarde aan de wereld. Hij kan ze geen ongelijk geven. Niemand weet dat zijn familie alle boeken en tijdschriften door de jaren heen in dit paleis in St. Petersburg heeft laten verzamelen. Honderdduizenden boeken, tijdschriften en kranten betrekken elke vierkante meter van het paleis. Niemand zal ooit weten dat er een mensheid heeft bestaan die perfect kon zien.

‘Sorry dat ik te laat ben’. 

Een jonge vrouw komt gehaast binnen lopen. Haar lange rode krullen lijken achter haar aan te zweven.

‘Ik ben net klaar met meneer serveren’, zegt de kale bediende in het luchtledige.

‘Dankje, ik neem het over’. 

In de hoek van de ruimte miauwt een kat. De vrouw haalt een sardineblikje uit de zak van haar gewaad en trekt aan het lipje. Een ongekende stank komt los. Ze knielt naast de kat en aait hem liefkozend. ‘Niet gek als de sardines van nog voor de aanval zijn’, fluistert ze. Ze slaat haar hand voor haar mond, maar het is al te laat. Alles wordt zwart voor haar ogen. Hijgend staat Vladimir over haar heen gebogen. Zijn knokkels wit om de gouden kandelaar. Hij is niet de enige.