Met een pincet trekt Vladimir voorzichtig de vergeelde bladzijde om van het boek voor hem. Aandachtig staart hij naar de ronde bal met roodgekleurde aderen. De schets is door de jaren heen vervaagd, maar hij heeft gevonden wat hij zocht.

Er staat een groot rek in de weg. Ik loop op de stoep en kan er bijna niet omheen. Een lange felgroene satijnen rok hangt me tegemoet en de gedachte dat die rok wel heel goed zou staan tijdens de kerstdagen flitst door mijn brein die tegelijkertijd ook bezig is te calculeren hoeveel nullen ik mis op mijn bankrekening. Ik stop en laat mijn hand langs de felgroene stof gaan. Zal ik naar binnen gaan?

‘Het voelt gewoon alsof mn leven op een gegeven moment compleet vooruit is gedenderd en ik er geen controle meer over heb.’

Ik voel mijn beenspieren strak trekken als ik de brug op fiets. Inspanning voor ontspanning. Mijn versnellingen gebruik ik niet. Als vorm van zelfkastijding trap ik stug door, en denk aan hoe ik het Tobias straks ga vertellen. Op mijn fiets voel ik me alsof ik recht op mijn doel af vlieg. Het gevoel dat er een nieuw hoofdstuk aanbreekt overheerst alles. Deze zomer wordt mijn zomer. Onze zomer. Ik voel het aan alles.

Net als ik het zebrapad over wil steken raast er een motor voorbij. Het normaal zo oorverdovende geluid wordt overschaduwd door mijn favoriete podcast. De twee hosts hebben een discussie die ik moeilijk kan volgen.

‘Dus jij doet yoga? Mijn schoonzus deed dat ook. Ik heb geen idee hoe ze die dikke togus van de mat af krijgt’ De jonge vrouw en ik kijken elkaar half lachend half in paniek aan. ’Ehm, niet meer, ik ben zwanger’ zegt de jonge vrouw.

Als ik ‘s ochtends de voordeur achter me dichttrek voel ik lood in mijn schoenen. Niet omdat de lucht voor de 42e dag op rij een nieuw soort grijstint heeft bereikt. Niet omdat ik ben vergeten de vuilniszak, die al een week te vol zit om überhaupt nog uit zijn Brabantia schulp getrokken te worden, mee te nemen. Neen, omdat het Valentijnsdag is.

Hij stalt zijn spulletjes uit op de ventilatieschacht van de sportschool. Een groot, grijs, imposant systeem met een rooster waar hete lucht uitblaast. Hij staat erachter alsof het zijn toonbank is. Ik kijk achter de schacht. Een klapstoel, een tafeltje en een winkelwagen beladen met volle tassen. Ik loop verder en verbaas me over de mensen op straat. Een pandemie zou ons nader tot elkaar moeten brengen. Op gepaste afstand. Zo’n 1,5 meter.

Lieve dochter, Zoals je weet mocht ik niet studeren omdat mijn vader niet vond dat meisjes belangrijk genoeg waren om een opleiding te genieten.

I can’t help myself to look at the lady in the picture on my kitchen wall. It is a black and white portrait of a great looking girl who is as skinny as they come.

Lieve mama, Ik vraag me af of mijn Amsterdam en jouw Amsterdam dezelfde is. Het Amsterdam van nu is in mijn ogen al anders dan toen wanneer ik opgroeide in de Wolvenstraat in de 9 straatjes. Er is van alles meer.

Lieve mama, Tegenwoordig vind iedereen de liefde via zijn telefoon. Tinder, Lexa, Happn. het is allemaal een pot nat (of niet).

Lieve mama, Een collega van mij belde mij gisteren overstuur op. Hij had zijn fiets in een fietsenrek op de stoep buiten kantoor vastgemaakt. Toen hij naar huis wilde gaan haalde hij het slot los en hoorde achter hem de vraag: ‘woont u hier’?